It’s Labour and Ed Miliband's collaboration in the pomp of Thatcher’s funeral that has robbed ordinary people of a voice.
It is obvious that socialists and other progressives want to make their feeling felt about the death of Margaret Thatcher, the Tory Prime Minister who led and symbolised the political programme which did did so much to wreck or worsen the lives of ordinary working people.
Against a British state which is doing everything to aggrandise Thatcher’s memory (plans incidentally drawn up by Gordon Brown in 2008), ordinary people are powerless. Demonstrators resort to tactics which can seem to be puerile and pathetic: they buy the Ding Dong song and chant “Maggie, Maggie, Maggie, Dead, Dead, Dead." They lack a voice to represent them, and are left shouting from the sidelines - and become merely a bothersome element for the police to mop up.
The main culprit for this humiliation of ordinary people is the ineffectual Labour leader Ed Miliband, who rather than give working people a voice has echoed the establishment narrative on Thatcher. Parliament would never have been recalled to honour Thatcher had the Labour leader not gone along with the proposal, for Cameron would have been foolish to push ahead with a debate with all the opposition benches empty. And in terms of the funeral itself, it is doubtful whether such a pompous military affair could have been envisaged, if backed only by the Tories and the Blairs.
So what Miliband has done is to fail the represent the feelings of the left and centre-left in Britain. He could, at the very minimum, have said something like this:
“I was saddened to hear of the death of Margaret Thatcher. It is a personal loss for her family and friends to whom I convey my condolences. However the political legacy of the recently deceased is not something that Labour can mourn. The funeral arrangements for Margaret Thatcher should be a matter for her relatives, friends and the Conservative Party.”
But of course that is not what he said.
16 April 2013
15 April 2013
Finefine mortis Thatcher
13-an de marto 2013, post pli ol jardeko suferante pro demenco, Margaret Thatcher, brita ĉefministro (1979-90) mortis.
Laǔmorale mi opinias, ke ĉiam estas malbona konduto ĝui novaĵo, ke homo mortis. Tamen kiam mi lernis, ke Margaret Thatcher, la ekzĉefiminstro de Britio (1979-90) estis mortita, mi tuj sentis min kontenta. Oni povas kontroli tion, kion oni faris, sed neniam tion, kion oni sentas.
Mi estis deksepjara junulo – kaj lacega pro tio, ke dumnokte mi aǔdis iom post iom per radio la rezultojn de la 1979-a parlamenta elekto. Thatcher kaj siaj konservatuloj gajnis absolutan plimulon de la mandatoj en la Parlamento. Mia patro tristis, sed ankaǔ optimismis, ĉar li esperis, ke eble Thatcher regus nur dum kvin jaroj – en la 70-aj jaroj jam ŝanĝiĝis la registaro triforje. Tamen estis Fred Coombes – estro de la lokala Liberal Party, dum sabota vizito en nia familia domo kiu pravis, kiam li asertis, “Tiuj anusuloj regos dum generacio.”
Sekvis malplibonaĵoj. Ne nur Thatcher kaj siaj posteuloj gajnis tri pluajn parlamentajn elektojn, sed tiom ŝanĝis la socio kaj politiko en Britio, ke thatcherismaj ideoj povas regis per Blair la Labour Party-on post la mezo de la 90-aj jaroj.
Tamen en la fruaj 80-aj jaroj, la noveco de thatcherismo kaj la personeco de Thatcher mem dupartigis la landon. Dum Thatcher demandis de ĉiu, “ĉu li estas unu el ni?” ni demandis la reciprokan demandon, “ĉu li estas unu el ili?” – kaj se jes ni ne amikiĝis kun li. Amikare kaj kulture ni faris kontraǔ-thatcherisman ekziston kaj ĝis la mezo de la 1980-aj jaroj ni posedis Labour Party-on, kiu volus haltigi la unbridan merkatismon kaj la malliberalan politikon.
Tamen Thatcher kaj sia posteuloj venkis nin. Ŝi rompis la molajn gajnojn de la postmilita socialdemokratio en Britio – kaj eĉ sia idearo post 1994 plejparte adoptis la Labour Party-on kaj Blair. Mi malamis Thatcher-on kaj ŝiajn farojn.
Laǔmorale mi opinias, ke ĉiam estas malbona konduto ĝui novaĵo, ke homo mortis. Tamen kiam mi lernis, ke Margaret Thatcher, la ekzĉefiminstro de Britio (1979-90) estis mortita, mi tuj sentis min kontenta. Oni povas kontroli tion, kion oni faris, sed neniam tion, kion oni sentas.
Mi estis deksepjara junulo – kaj lacega pro tio, ke dumnokte mi aǔdis iom post iom per radio la rezultojn de la 1979-a parlamenta elekto. Thatcher kaj siaj konservatuloj gajnis absolutan plimulon de la mandatoj en la Parlamento. Mia patro tristis, sed ankaǔ optimismis, ĉar li esperis, ke eble Thatcher regus nur dum kvin jaroj – en la 70-aj jaroj jam ŝanĝiĝis la registaro triforje. Tamen estis Fred Coombes – estro de la lokala Liberal Party, dum sabota vizito en nia familia domo kiu pravis, kiam li asertis, “Tiuj anusuloj regos dum generacio.”
Sekvis malplibonaĵoj. Ne nur Thatcher kaj siaj posteuloj gajnis tri pluajn parlamentajn elektojn, sed tiom ŝanĝis la socio kaj politiko en Britio, ke thatcherismaj ideoj povas regis per Blair la Labour Party-on post la mezo de la 90-aj jaroj.
Tamen en la fruaj 80-aj jaroj, la noveco de thatcherismo kaj la personeco de Thatcher mem dupartigis la landon. Dum Thatcher demandis de ĉiu, “ĉu li estas unu el ni?” ni demandis la reciprokan demandon, “ĉu li estas unu el ili?” – kaj se jes ni ne amikiĝis kun li. Amikare kaj kulture ni faris kontraǔ-thatcherisman ekziston kaj ĝis la mezo de la 1980-aj jaroj ni posedis Labour Party-on, kiu volus haltigi la unbridan merkatismon kaj la malliberalan politikon.
Tamen Thatcher kaj sia posteuloj venkis nin. Ŝi rompis la molajn gajnojn de la postmilita socialdemokratio en Britio – kaj eĉ sia idearo post 1994 plejparte adoptis la Labour Party-on kaj Blair. Mi malamis Thatcher-on kaj ŝiajn farojn.
Subscribe to:
Posts (Atom)